در پیشگاه او گاهی سایه عظمتش را بالای سرمان احساس می‏کنیم و با تقدیم بالاترین احترامات کلماتی سرشار از ادب را نثارش می‏کنیم:

یا مَوْلایَ، یا صاحِبَ الزَّمانِ...

یا وَصِیَّ الْحَسَنِ، وَ الْخَلَفَ الْحُجَّةَ...

أَیُّهَا الْقائِمُ الْمُنْتَظَرُ الْمَهْدِیُّ، یَابْنَ رَسُولِ اللَّهِ...

یا حُجَّةَ اللَّهِ عَلی خَلْقِهِ، یا سَیِّدَنا وَ مَوْلانا...

ای آبروی من

آنگاه که در دریای متلاطم فتنه‏ها و خطرات، بعنوان یگانه ملجأ و پناهمان دست به دامان او شده‏ایم و به درگاه او التماس می‏کنیم، به ما آموخته‏اند که بگوییم:

یا أَبا صالِحَ الْمَهْدِیِّ... أَدْرِکْنی

یا وَجیهاً عِنْدَاللَّهِ، اشْفَعْ لَنا عِنْدَاللَّهِ...

ای فرزند سادات مقرب خداوند...

جلوه‏ای از عظمت حضرت مهدی‏علیه‏السلام پدران بزرگوار و صاحب شرافت اویند. ما افتخار می‏کنیم که گاهی مولای خود را با انتساب به اجدادش خطاب کنیم و اعلام کنیم: ای مولایی که تو را از دل و جان صدا می‏زنیم، به راستی آنچه خوبان همه دارند تو تنها داری. پدران تو که گلهای عالم وجودند، همه حجّتهای پروردگارند. این فخر ابدی ماست که تو را با چنین کلمات بلندی خطاب کنیم:

یَابْنَ السّادَةِ المُقَرَّبینَ، یَابْنَ النُّجَباءِ اْلاَکْرَمینَ، یَابْنَ الْهُداةِ الْمَهْدیّینَ...

ای فرزند سادات مقرب خداوند، ای فرزند نجیبان صاحب کرامت، ای فرزند هدایتگران هدایت یافته، ای فرزند انتخاب شدگان تهذیب شده، ای فرزند آقایان نجیب‏تر، ای فرزند پاکتران مطهّر، ای فرزند سیّدان منتجب، ای فرزند سروران گرامی، ای فرزند ماههای تابان، ای فرزند چراغهای فروزان، ای فرزند ستارگان ثاقب، ای فرزند اختران درخشان، ای فرزند راههای روشن، ای فرزند علمهای آشکار، ای فرزند علوم کامل، ای فرزند سنّتهای مشهور، ای فرزند معارف باقیمانده، ای فرزند معجزات موجود، ای فرزند دلایل مشهود، ای فرزند صراط مستقیم، این فرزند نبأ عظیم، ای فرزند کسی که در قرآن علیّ حکیم است. ای فرزند آیات بیّنات، ای فرزند دلیلهای ظاهر، ای فرزند برهانهای واضح خیره کننده، ای فرزند حجّتهای بالغه، ای فرزند نعمتهای شایان، ای فرزند طه و آیات محکم، ای فرزند یس و ذاریات، ای فرزند طور و عادیات، ای فرزند کسی که در شب معراج به بارگاه قرب الهی نزدیک شد تا در نزدیکی و قرب به خدای علیّ اعلی به اندازه دو سر کمان یا نزدیکتر رسید...

جانم به قربانت

تنها پناه ما اوست و در تاریکی غیبت چشم امید ما جای دیگری را نمی‏بیند. وقتی با این احساس در پیشگاه او می‏ایستیم، بی‏اختیار خود را به پای او می‏اندازیم و جان و دار و ندارمان را تقدیم می‏داریم و قربانش می‏رویم و چنان ملتمسانه دامان او را می‏گیریم و زار می‏زنیم که اگر بپذیرد همانجا فدایش می‏شویم. حکایت این شیفتگی چنین است:

بِأَبی أَنْتَ وَ أُمّی، وَ نَفْسی لَکَ الْوِقاءُ وَ الْحِمی... بِنَفْسی أَنْتَ مِنْ مُغَیَّبٍ لَمْ‏یَخْلُ مِنّا...

پدر و مادرم به قربان تو، و جانم سپر بلای تو...

جانم به قربان تو غایبی که بیرون از ما نیستی! جانم به قربان تو دور از وطنی که کنار از ما نیستی! جانم به قربان تو ای آنکه آرزوی مردان و زنان مؤمنی هستی که با اشتیاق آرزوی تو را می‏نمایند و یادت می‏کنند و ناله می‏زنند. جانم به قربان تو صاحب عزّتی که همطرازی نداری. جانم به قربان تو بنیاد مجدی که همگون نداری. جانم به قربان تو نعمت دیرینه‏ای که مشابهی نداری. جانم به قربان تو قرین شرافتی که برابری نداری...

کجایی ای پسر پیامبر

آن قدر محبوب ما دل بُرده که وقتی قربان او می‏رویم و چشم باز می‏کنیم و جای او را خالی می‏بینیم، عاجزانه در پی او هستیم و لحن سخن بی اختیار صورت کسی را به خود می‏گیرد که این سو و آن سو سراغ از محبوبش می‏گیرد و او را می‏جوید و التماس می‏کند تا او را بیابد یا او بیاید:

أیْنَ بَقِیَّةُ اللَّهِ الَّتی لاتَخْلُو مِنَ الْعِتْرَةِ الْهادِیَةِ... أَیْنَ مُعِزُّ الْأَوْلِیاءِ وَ مُذِلُّ اْلأَعْداءِ...

کجاست یادگار خداوند که عترت هدایت کننده از او خالی نخواهد بود؟ کجاست آنکه برای ریشه کن کردن ظالمان آماده شده؟ کجاست آنکه برای راست کردن کجی و نادرستی انتظار او را می‏کشند؟ کجاست آنکه برای ریشه کردن بیداد و ستم امید به او دارند؟ کجاست آنکه برای تازه کردن فرائض و سنتها ذخیره شده؟ کجاست آنکه برای بازگرداندن دین و شریعت انتخاب شده؟ کجاست آنکه برای احیای قرآن و حدودش آرزوی او را دارند؟ کجاست زنده کننده آثار دین و اهل آن؟ کجاست شکننده شوکت متجاوزین؟ کجاست منهدم کننده بناهای شرک و نفاق؟ کجاست نابود کننده اهل فسق و گناه و طغیان؟ کجاست درو کننده شاخه‏های گمراهی و اختلاف؟ کجاست محو کننده آثار کج دلی و هوا پرستی؟